آمار
وب سایت:
در فرآیند اجتهاد دینى مجموعه اى از مبانی مشترک وجود دارد که مجتهد باید به آن ها علم داشته باشد، و ممکن نیست مجتهدى مجتهد گردد، بدون آن که از عموم و کلیت معارف دینى آگاهی داشته باشد؛ البته چه بسا فردى به جزئیات مسائل فقهى آگاه تر بوده و یا در زمینه مسائل اعتقادى و فروع آن تبحر بیشترى داشته باشد، ولی این بدان معنا نیست که به مبانی و پایه هاى اجتهاد دینى اشراف و اطلاع کامل دارد.
بنابراین مبنا، اگر فردی را یافت که آگاهی بیشتری از مسائل فقهی یا اعتقادی داشت، به شرط حفظ انسجام فتواهایش با مبانی اجتهاد دینی، می تواند تلفیق نماید.
معتقدیم که در صورت اثبات اعلمیت، تقلید از میت، چه به صورت ابتدایی و چه به صورت بقایی اشکال ندارد؛ منظورمان از اعلمیت نیز، اعم از اعلمیت در احکام است، بلکه شامل عموم معارف دینی مى گردد، و هرگاه اعلمیت فردى ثابت شد، خواه زنده باشد یا مرده، تقلید از وى واجب می شود. البته این امر در افراد معاصر و یا نزدیک به دوره ما قابل تصور است.
بر فرد مکلّف واجب است که از، اعلم (عالم تر) و تواناتر و با کفایت تر تقلید نماید، و درک صحیح این مفاهیم به خودى خود ضرورت وجودشان را در مرجع مورد نظر برای تقلید آشکار مى سازد.
منظورمان از اعلم کسى است که بیشترین توانایى را در استنباط کلیه معارف دینى داشته باشد و نه تنها فقط در مسائل حلال و حرام، زیرا آنچه که از آیه «وَمَا کَانَ الْمُؤْمِنُونَ لِیَنفِرُوا کَافَّةً فَلَوْلا نَفَرَ مِنْ کُلِّ فِرْقَةٍ مِنْهُمْ طَائِفَةٌ لِیَتَفَقَّهُوا فِی الدِّینِ وَلِیُنذِرُوا قَوْمَهُمْ إِذَا رَجَعُوا إِلَیْهِمْ لَعَلَّهُمْ یَحْذَرُونَ» (و مؤمنان را نسزد که همگى [به سوى جهاد] بیرون روند ؛ چرا از هر جمیعتى گروهى [به سوى پیامبر] کوچ نمى کنند تا در دین آگاهى یابند و قوم خود را هنگامى که به سوى آنان بازگشتند ، بیم دهند ، براى این که [از مخالفت با خدا و عذاب او] بپرهیزند) (سوره توبه: ۱۲۲) استنباط مى شود، ضرورت توانایى فقیه دینی در استنباط و استخراج همه معارف دین اعم از اعتقادى و عملى و اصول و فروع است و نه تنها احکام عملى که در حوزه هاى علمیه با عنوان «فقه» شهرت یافته است. چنین شخصی، مجتهد مطلقی است که تقلید از او جایز است.
مقصودمان از تواناتر کسى است که توانایى اداره امور مقلدین خود و پاسخگویى به پرسش ها و شبهات ایشان و پیگیرى امور و احوالشان را در همه شرایط داشته باشد. و این مصداق بارز فرموده ائمه اطهار (علیهم السلام) است که فرموده اند: «علماء أمتی مرابطون فی الثغر الذی یلی إبلیس وعفاریته یمنعونهم من الدخول إلى ضعفاء شیعتنا» (علماى امت من شکاف های به وجود آمده توسط ابلیس و پیروانش را پر نموده و از نفوذ آن ها در میان مستضعفین شیعه جلوگیرى مى کنند). این پیوستگى و پر نمودن خلأها صورت نمى پذیرد مگر آن که مرجع تقلید داراى «قدرت علمى» و «حضور عملی» در صحنه باشد، تا بدان وسیله بتواند از حدود و ثغور مذهب و عقیده و دین پاسدارى نماید، و این حاصل نمى گردد مگر با جامع بودن در منظومه معارف دینى، واین همان چیزى است که در شرط سابق نیز بدان اشاره نمودیم.
مرادمان از باکفایت تر نیز کسى است که داراى شجاعت و شهامتى باشد که وى را قادر سازد در موارد لزوم و مواقع ضرورت، بدون هیچ گونه شک و تردیدى، موضع قاطع و صریح اتخاذ نماید.
با توجه به این شرایط، اگر مکلف از وجود این ویژگی ها در مرجعی اطمینان حاصل نمود، بر او واجب است که از ایشان تقلید نموده و یا به ایشان عدول نماید.
نظرات شما عزیزان:
برچسب ها : سوال, درمورد, مرجع تقلید,
